Als afsluiter van onze zaterdag, kunnen we u met véél trots nog een blueslegende aanbieden: Kenny Neal werd onlangs zestig, maar draait al bijna vijftig jaar mee in het bluescircuit: eerst in de band van papa Raful Neal, later onder eigen naam en met zijn broers Fred en Darnell in The Band of Brothers. Ze zijn met velen, de tweede generatie Neal's: zo zitten ze met z'n vijven in de huidige versie van de broertjesband en was Noel jarenlang bassist bij James Cotton. De meesterlijke gitarist en harmonicaspeler uit Baton Rouge is een van de ware kenners van de blues uit zijn regio, maar hij blijft niet in de traditie steken: als je opgroeit in een gezin van muzikanten en als daarbij Buddy Guy en Slim Harpo vrienden van je vader zijn, dan word je groot met de Blues. Veel muzikanten blijven dan kopiëren wat ze kennen, maar dat doet Kenny dus niet. Hij speelde op z'n 17de al bas bij Buddy Guy, kreeg op z'n derde al zijn eerste harmonica van Slim Harpo en toerde haast onophoudelijk tot hij in 1987 zijn eerste plaat onder eigen naam opnam. Die werd opgemerkt door de mensen van Alligator Records, waar Kenny later vier CD's opnam, die de directe aanleiding waren voor zijn eerste passage bij ons, alweer 22 jaar geleden. Mensen die er toen of drie jaar later bij waren, herinneren zich vast de mix van zompige Louisiana-blues met Chicago- en Memphis Soul, waarin zijn scheurende of huilende gitaar knap vermengd wordt met stomende harmonica en een zangstem, die je aan een twintig jaar oudere man doet denken. Maar wel allemaal 'The Blues'. Hij ging er even geleden een jaartje tussenuit, maar sinds een achttal maanden is hij back in full force. De recensies van over de oceaan liegen er niet om: Kenny Neal is tegenwoordig in superconditie. Begrijp u waarom we staan te blinken? We sluiten af in stijl, zeker weten!