Ooit was er in weldenkende kringen van bluespuristen enige commotie toen onze voorgangers dit Dilbeekse duo op de affiche van BRBF plaatsten, want…was dit nog wel blues? Die kritieken werden vakkundig weggespeeld middels een memorabel optreden, dat overigens nog altijd de directe aanleiding was voor onze programmatoren om de heren dit jaar terug te vragen. Dat ze intussen haast wereldwijd erkend worden als een band dat de “Blues 2.0” speelt en in wezen niet te onderscheiden is van wat de voorgangers ruim honderd jaar geleden klaarspeelden en dat ze intussen zes platen ver in hun carrière zitten en vorig jaar met “Poetic Rivals” een dijk van een plaat maakten en dat hun “Gloria” het zowaar tot meezinger schopte, speelde ook wel een beetje mee. Laten we eerlijk zijn: wij verwachten noch min noch meer een triomftocht die nog lang zal nazinderen !

Toegegeven: ook ons zijn de gefronste wenkbrauwen en de wat zure commentaren op social media niet ontgaan, sinds wij deze twee bijzondere jongens van bij ons aan ons programma toegevoegd hebben. Maar...wij blijven rotsvast overtuigd van het terechte van die keuze... Dat is eigenlijk echt makkelijk uit te leggen aan wie bereid is om te luisteren en die niet zomaar afgaat op het feit dat Dries Van Dick en Jan Paternoster nu alweer een dik dozijn jaren geleden tweede werden in de Rock Rally van Humo.

Wie naar deze onvoorstelbaar hard werkende band-van-twee wil luisteren, hoort vast de blues in hun muziek: die zit er namelijk overduidelijk in verweven, om niet te zeggen dat de blues hét fundament is van hun inderdaad verschroeiende rock-repertoire. Zo'n samengaan, dat noemen we hier 'bluesrock', maar dan niet van de twaalfmatensoort. Dit is bluesrock 2.0: razende druls, grimmige gitaren...dat klopt allemaal, maar waar de beide heren over zingen en hoé ze dat doen, dat is onmiskenbaar verwant aan wat de pioniers een eeuw geleden ook al deden. Kijk, u en wij zien er vermoedelijk niet helemaal hetzelfde uit als onze respectievelijke overgrootouders en toch komt het niet bij ons op om te ontkennen dat we hun afstammelingen zijn. Net hetzelfde geldt voor de opmerkelijke, eenentwintigste-eeuwse benadering van de Revelation: dit is de blues zoals hij zou klinken als toen nu was geweest. Dat andere buitenbeentje, Seasick Steve zag er alvast niet tegenop om met deze jongens samen te werken en hij speelt dan ook mee op hun jongste plaat, die verder bulkt van de hevige, intense, messcherpe maar altijd melodieuze songs, waar het bluesgevoel van afdruipt. Nomen est omen, zegden sommige Romeinen al en daar sluiten we ons graag bij aan: dit wordt namelijk een heuse ontdekkingsreis!