Eindelijk hebben we hem hier, Preston Shannon. De man is al bijna veertig jaar bezig een heel eigen soort soulblues te ontwikkelen en verfijnen, en toch duurde het tot midden jaren '90 van voorbije eeuw, vooraleer hij echt ontdekt -door Ron Levy-werd en een platencontract kreeg. Het voordeel daarbij was, dat hij de kans had gekregen zichzelf te bekwamen tot een meesterlijke gitarist, die door heel veel live te spelen een ijzersterke reputatie had opgebouwd. De platen die hij vanaf toen kon uitbrengen, stonden vanaf het begin als een huis. Shannon speelt altijd met blazers erbij. Dat heeft zijn rauwe deepfried soulblues ook nodig en het maakt hem tegelijk uniek. Hij is, vandaag de dag, de onbetwiste koning van Beale Street in Memphis. Met zijn stem, die evenveel van Otis Redding als van Bobby Womack heeft, met zijn bijzonder dansbare songs en zijn vlijmscherpe arrangementen, heeft Preston zich een heel grote, trouwe schare fans verworven en het is dan ook met gepaste trots dat we hem dit jaar verwelkomen. Een heel bijzonder talent, één van de weinige nog echte bluesmen.